02 Jose Bil- Breed
Meerpeen Magazine (Jaargang 1 - nummer 2) - december 2020
De hete aardappel
In deze rubriek zendtijd voor een “B.W.”-er, een bekende Wieringermeerder (m/v). Middels een inleiding en mini-interview komen we iets meer te weten over deze bijzondere persoon. Na afloop van het gesprek geeft de hoofdpersoon aan naar wie hij of zij de “aardappel” doorschuift.
Dit keer in de hete Aardappel:
Jose Bil- Breed. We hebben hier te maken met een echte Wieringermeerse. Geboren aan de Noorderdijkweg, vlak bij de Oude Zeug, als middelste van 9 kinderen. In een noodwoning, de boerderij was op dat moment nog niet bewoonbaar. Na een half jaar gingen de Breedjes over. Een groot gezin, zoals dat toen in katholieke families niet ongebruikelijk was. Naar de kleuterschool gingen we toen niet, dat was te ver fietsen voor het kleine grut. Op je zesde vonden vader en moeder Breed het veilig genoeg om de kinderen naar Wieringerwerf te laten fietsen. Nu zullen nog weinig kinderen van die leeftijd zo los worden gelaten in het verkeer maar toen was dat heel gewoon, we wisten niet beter. De klosjes op de trappers van de fiets werden elk jaar minder dik en gingen eraf zodra je met de voetjes de pedalen kon raken. Alle broers en zussen hebben zo op de Don Bosco hun lagere schooltijd doorgebracht. De kinderen van onze buren, de familie Kessels, fietsten gelijk met ons op. Zij deden met 8 kinderen in bijna dezelfde leeftijdscategorie nauwelijks voor ons onder.
Na de lagere school was er de keuze tussen de katholieke Mulo in Middenmeer (later Ariens Mavo) of de openbare Mulo in Wieringerwerf. Vader Breed was op dat vlak praktisch ingesteld. Tegen de geldende stroom in werd de keuze gemaakt voor de openbare Mulo. Dat was evengoed wel een dingetje, maar fietstechnisch qua afstand gezien wel begrijpelijk.
Mijn buurmeisje Anneke Kessels, doorliep na de lagere school een ander pad. Zij en enkele van haar zussen gingen op kostschool naar de nonnen in Brabant. Voor moeder Kessels was dit een verlichting van de werkzaamheden en ook wel begrijpelijk. Voor mij als kind was het wel jammer dat ik mijn vriendinnetje niet meer zo vaak zag.
Na de Mulo wilde ik kleuterjuf worden. Dat vond vader prima maar je moest alles zelf regelen. Dus contact zoeken met de school en vervoer regelen, daar had hij geen tijd voor. Mijn zussen Betty en Toos zijn ook kleuterjuf geworden.
Ik heb vijf jaar les gegeven aan de Springplank, waar nu de Doe het Zelf Zaak van der Kaap is gevestigd. Toen ik daar Juf was werd op enig moment de verplichte schoolmelk ingeruild voor fruit. Dit fruit werd bezorgd door een jongeman die bij de Spar werkte. Zijn naam? Piet Bil! We kregen verkering. Piet werkte in het weekend in de horeca bij Irma la Douce in Hem. Ik vond dat ook wel interessant en ging met hem mee. We woonden toen in Middenmeer aan de Breestraat. Ik heb een drietal jaren lesgeven en horecawerkzaamheden naast elkaar verricht.
Toen kreeg Piet te horen dat de Marianne Bar, die toen vijf jaar bestond, failliet was gegaan en te koop stond. De toenmalige huurder, Steef van Amersfoort, had een redelijk goed lopend café maar zijn levensstijl was iets te luxe. Met de drankenleverancier van Irma la Douce als borg lukte het ons om de Marianne Bar op huurbasis voort te gaan zetten.
In 1975 gingen we open, voor Piet de gelukkigste dag uit zijn leven. De eerste gasten waren Leo Feikes en Berend Versluis. Zij hadden nog geld tegoed van een autoreparatie van de vorige eigenaar, daar konden wij eigenlijk niet zoveel mee. De Marianne Bar was toen een café met een biljart en een kleine tweede bar en op de zaterdagavond live muziek en vrijdag en zondag een DJ. Een redelijk bekende barkeeper bij ons was destijds Peter te Bos van de indertijd populaire band Claw Boys Claw. Tijdens het bier tappen liet hij ons ook van zijn muzikale talenten meegenieten.
Na anderhalf jaar konden we het pand kopen, met hulp van een enorme hypotheek. We zagen het helemaal zitten. Er kwam een aanbouw met een derde bar. Het was vooral disco wat de klok sloeg. “De Marianne” zoals het café in de volksmond bekend stond, werd een landelijk begrip. In de Jingle van de Veronica Drive Inn Shows werd steevast de Marianne Bar als locatie genoemd. Toen hadden we het zelf niet zo door, maar later vernamen we van diverse mensen dat we met de Marianne echt wel een stempel op het uitgaansleven hebben gedrukt. Piet had er een neusje voor om populaire artiesten te boeken. De Dijk, Herman Brood, The Trammps , Rene Froger en Borsato om er maar een paar te noemen traden er op. Zelf vond ik het optreden van de meidengroep Mai Tai geweldig, wat een sfeer. Ook met Adam Curry als dj zat de dancing bomvol.
Dan komt poptempel De Oude Beurs ter sprake. Jose vertelt: Samen met Leo Feikes en Roel Zonneveld wisten de mannen Fats Domino te strikken voor een optreden in Middenmeer. Ik mocht Fats na afloop een boeket bloemen overhandigen, dat was best wel bijzonder””.
Het leven na de Marianne Bar
Jose: “Na 19 jaar uitbaters van de Marianne Bar te zijn geweest, was het eigenlijk wel mooi geweest. Er ontstond een soort generatiekloof tussen ons en de bezoekers. Ook de veranderende populaire muziekstijl, zoals hiphop, house was niet aan ons besteed en in het café veranderde de taak van gastheer steeds meer naar politieagentje spelen op de zaterdagavond. Tijd voor iets anders. Café Bij de Buren werd geopend met als doelgroep de oudere jongere. Minder (harde) muziek, maar meer mogelijkheden voor lekker bijkletsen. Dat lukte deels, er kwamen evengoed veel jongeren op af. Door de jaren heen is het etablissement uitgebreid met de Polderzaal en later het Arbeids buro en restaurant. Voornamelijk ideeën van dochter Martine. Wij als ouders waren best wel sceptisch over deze stappen maar als we zien hoe succesvol het is geworden, zijn we apetrots op haar. Januari 2018 heeft ze de volledige zaak overgenomen. Zelfs in de Coronatijd weten veel mensen de weg te vinden naar de afhaalmenu’s en de bezorging. Zelf komen we geregeld even buurten en bijpraten met Martine bij De Buren. Daarnaast pakken we normaal gesproken nog regelmatig een biertje of een terrasje ook gezellig. De motorritten hebben we ingeruild voor uitjes met de caravan.