Column: ‘Goede vrijdag’ door Ds. Willemien Lammers

In 1856 vonden archeologen in Rome een graffiti uit ongeveer 125 na Christus. Het is een karikatuur, een spotprent. Er staat een jonge man op die voor een kruis staat. Aan het kruis hangt een menselijk lichaam, bekroond met een ezelskop. Iets om te lachen. God, die aan het kruis hangt? Het kruis – dat is de ergste straf, de straf voor weggelopen slaven. Die God moet wel een ezel zijn, en wie hem aanbidt is het ook!

Zo werd, 90 jaar na de dood van Jezus, om hem gelachen, gespot. Jezus was een dwaas, een loser. Een dromer was hij en er was niets van terecht gekomen, van dat koninkrijk van God waar hij over sprak. Hij werd vernederd, gefolterd, gedood als de minste van de mensen. En zijn leerlingen? Die zich christenen noemen? Gezalfden betekent dat: alsof ze koningskinderen zijn. Maar het zijn arme mensen, slaven, vrouwen, mensen zonder macht en zonder aanzien. Ze aanbidden die figuur aan het kruis. Zwakzinnig geloof.

Nu, 1900 jaar later, volharden christenen over de hele wereld in hun dwaze geloof. Zó, in zijn lijden en sterven, zó heeft Christus laten zien wie God is, en wat liefde is. Christenen aanbidden niet macht of schoonheid of kracht. Zij aanbidden de liefde die zichzelf geeft en die zich opoffert. Zij aanbidden Jezus, die trouw bleef tot in de dood.

Het is 2020. En de crisis rond dat coronavirus laat zien dat er nog niet veel veranderd is in de wereld. Ja, dat virus zelf discrimineert niet. Iedereen kan ziek worden. Maar dan beginnen de verschillen. Arme mensen missen medische hulp en gaan eerder dood aan de ziekte. Anderen komen al in de problemen voor ze ziek worden. Ik denk aan de armen in India. Zij verdienen per dag hun geld met kleine handel. Geen handel betekent geen eten. En de mensen in de vluchtelingenkampen? Opeengepakt zitten ze vast en kunnen geen kant op. De hygiene in die kampen zou lachwekkend zijn, als het niet om te huilen was. En dan zwijg ik nog over de mensen die lijden onder het geweld dat mensen elkaar aan doen. Het geweld dat gewoon doorgaat, ook al staat er alleen nog maar nieuws over coronavirus in de krant. Oorlog en geweld. Mishandeling en verkrachting. Schrijnend onrecht.

Als je dit op je in laat werken, dan weet je: niet het kruis van Jezus is een dwaasheid, is waanzin. Het is deze wereld, die waanzinnig en dwaas en zinloos is.

Wat drijft ons mensen? Wat bezielt ons? Want we falen, collectief en wereldwijd: in menselijkheid, in naastenliefde, in grootmoedigheid. We lopen we iedere keer weer tegen onze grenzen aan, en zijn iedere keer opnieuw onbarmhartig, liefdeloos. Dat is pas dwaasheid.

“Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug,” klonk het gisteren in talloze huiskamers. “Geef mij nu de nacht. Ik geef je de morgen terug.” Vandaag knielen christenen wereldwijd in gedachten voor het kruis van Jezus. Omdat hij in zijn weerloosheid en kwetsbaarheid en grenzeloze liefde ook liet zien, dat het anders kan. Dat het anders moet. Dit is het geheim van het kruis: dat uiteindelijk de liefde overwint.

Ds. Willemien Lammers