Column: ‘Je hart luchten’ door Ds. Willemien Lammers

Toen ik een jaar of veertien was, werd mijn oudtante ziek. De schoonzus van mijn opa. Het was heel ernstig. Ze werd behandeld in een ziekenhuis, maar het was kantje boord. Mijn opa vertelde het me behoedzaam. We waren allebei verdrietig. Niet alleen om mijn oudtante, maar ook omdat mijn oma nog niet zo lang daarvoor bij een verkeersongeluk om het leven was gekomen. De dood was erg aanwezig in het huis van opa, waar alles aan oma herinnerde. En nu was dus mijn oudtante ziek. En zou misschien wel sterven. “We gaan bidden,” zei opa. Dat had hij afgesproken met al zijn broers en schoonzussen. Elke avond om half zes, voor het avondeten. Ieder in zijn of haar eigen huis, aan de eigen tafel. Stil worden, handen vouwen. Samen bidden: om kracht, om gezondheid. Want we wilden zo graag dat ze weer beter zou worden.

Het is op dit moment spannend in Nederland. Het coronavirus is dreigend aanwezig. Wat komt er op ons af? Wie wordt er ziek, en hoe erg zal het zijn? En wat zijn de gevolgen voor de economie? Veel mensen zijn bezorgd.

Als je zorgen hebt, helpt het om te bidden. Dat ervaren heel veel mensen zo. Ruim de helft van alle Nederlanders bidt regelmatig. Het helpt om je hart te luchten, om al je zorgen uit te spreken, om diep adem te halen en je aan Iemand toe te vertrouwen. Bidden geeft moed en kracht. Het helpt om in Iemands handen te leggen wat moeilijk en verdrietig en zorgelijk is. Het helpt ook om tegelijkertijd te denken aan wat er mooi is, wat je vertrouwen geeft, waar je blij van wordt. Bidden kan je zo een diep gevoel van vrede geven. Juist wanneer je je machteloos voelt of niet weet wat je kunt doen: dan kun je altijd nog bidden.

Toen, zoveel jaar geleden, toen mijn oudtante zo ziek was, toen bad mijn opa samen met mij om genezing voor haar, om kracht en wijsheid voor de artsen en de verpleegkundigen, om steun, moed en geduld voor mijn oudoom en hun kinderen. We wisten het natuurlijk allebei: bidden om genezing is geen garantie dat iemand ook beter wordt. Bidden is ook: overgave. Weten dat je niet alles in de hand hebt. Dat sommige dingen je overkomen. Bidden is ook: zoeken naar een manier om om te gaan met wat onvermijdelijk is.

“We moeten het samen doen,” zei Mark Rutte. En zo is het natuurlijk. Mark Rutte had het over praktische dingen. Ons aan de regels houden, zodat het virus niet te snel verspreid wordt. Samen de schouders er onder om het land draaiende te houden. Allemaal belangrijk. Maar dit kunnen we ook samen doen: samen bidden. Ieder in zijn of haar eigen huis. Maar wel tegelijkertijd. Zodat we in het gebed met elkaar verbonden blijven. Woensdag 18 maart roept de Raad van Kerken op tot een dag van gebed. Dat is een goede zaak. Maar waarom zou je je tot één dag beperken? Ik ga het zo doen: elke avond om half negen ga ik bidden. En voor dat ik begin, zet ik een brandende kaars in de vensterbank. Als teken van licht. Misschien wilt u ook wel meebidden. En een kaarsje
aansteken. Het zal ons goed doen.

Ds. Willemien Lammers
Email: predikant@desamenstroom.nl