Column: ‘Licht van hart’ door Ds. Willemien Lammers

Ik moet u iets bekennen. Ik heb een bloedhekel aan stofzuigen. “Nou én,” zult u denken. “Mijn hobby is het ook niet.” Er zijn weinig mensen die van stofzuigen vrolijk worden. Ik dus ook niet. Als iemand bij mij in de buurt zo’n ding hanteert, sla ik op de vlucht. Letterlijk.

Maar ja. Ik heb ook een hond. Een groot, harig beest. Hij heet Runo en hij is de liefste bouvier in de hele wereld. Dat is een lastige combinatie met een hekel aan stofzuigen. Soms waaien de hondenharen alle kanten op. En dan moet ik. Stofzuigen. Grrrrrrrr.

Nu heb ik iets ontdekt. Hoe meer ik er aan denk hoe érg ik stofzuigen vind, en hoe langer ik het uitstel, des te meer zie ik er tegenop. En des te viezer wordt het huis. Bah. Terwijl: als ik mezelf dwing om te denken: “Kom, even doen en dan is het huis schoon. Wat zal dat fijn zijn,” dan valt het allemaal reuze mee.

Dat wist ik natuurlijk eigenlijk al wel. Je gevoelens beïnvloeden je gedachten, maar andersom kun je met je gedachten ook je gevoelens beïnvloeden. Als ik vroeger als kind ergens geen zin in had, riep mijn goede moeder: “dan maak je maar zin!” en gelijk had ze. Wie vrolijk is, die glimlacht. En wie glimlacht, wordt vrolijk. Natuurlijk: voor wie echt depressief is, helpt ook glimlachen niet meer. Maar als je geestelijk een beetje fit bent, kun je dit doen.

En ik merk dat ik het nodig heb. Daar zal ik ook wel niet alleen in zijn. Het dagelijks leven, onze gewoonten, het nieuws, de gesprekken: alles gaat over het coronavirus. Dat moet ook wel. We zitten met zijn allen in een serieuze crisis. Daar moeten we serieus mee omgaan. Maar het is soms lastig om al die berichten te zien en niet te gaan tobben. Dan gaat het in je hoofd ook alleen nog maar over coronavirus. Je kunt aan niets anders meer denken. Je zou het koppetje er bij laten hangen. En dat kan niet.

Ik zag op internet een filmpje met een Italiaanse mevrouw die over de coronacrisis zei: “We moeten licht zijn in onze geest maar zwaar in ons gedrag”. In het Italiaans klonk dat natuurlijk mooier dan in het Nederlands. Maar ik snap wel wat ze bedoelt. We zitten nu eenmaal met zijn allen in de crisis en we moeten het serieus nemen. Ja. Maar we moeten er niet zwaar van worden in ons hoofd of in ons hart. Opgewekt blijven, oog hebben voor al die mooie initiatieven die ontwikkeld worden, creatief blijven en een beetje naar elkaar omzien. Samen komen we er door. Vrolijk blijven. De zon zien schijnen. Dat is nodig. Ja, het wordt moeilijk. Ja, het gaat langer duren dan we leuk vinden. Maar we kunnen het aan. Kop op! En nu ik mezelf ook heb opgepept, ga ik zo eerst met de hond wandelen. En stofzuigen, dat moet ook. Morgen. Echt. Morgen. Ik beloof het mezelf.

Ds. Willemien Lammers