Column: ‘Plaatje’ door Ds. Willemien Lammers

In mijn gedachten zie ik ze zo voor me. Ook al is de kerk dan leeg. Nou ja – helemáál leeg is die kerk niet, want achterin zitten de mannen van de techniek. Keurig van elkaar gescheiden door een scherm. Helemaal aan de andere kan van de kerk, hoog tegen de wand, zit de organist op het bankje achter het orgel. Die blikt (meestal goedkeurend, gelukkig) op me neer. Voor me zitten een ouderling en een diaken. Dat zijn leden van de kerkenraad. Maar verder is de kerk leeg. Waar normaal gesproken een gezellig geroezemoes klonk van de rond 130 kerkgangers, heerst nu stilte.

Maar in gedachten zie ik ze zo voor me. Al die mensen. Die er vroeger bijna elke zondag waren. De heer en mevrouw X, zulke trouwe kerkgangers, die zaten altijd dáár. Hun dochter woont in Scandinavië. Helemaal aan de andere kant, in het blok voor de techniek, zit mevrouw Y. Zij is de oma van één van de jongetjes die enthousiast meedoen met de kinderkerk. Recht voor me, iets naar rechts, zit mevrouw W., die graag zingt. Ik zie ze allemaal voor me, die vaste kerkgangers. De mensen die er een jaar geleden altijd waren. Mensen die elkaar elke zondag enthousiast begroetten, met elkaar meeleefden, die na de kerkdienst gezellig bleven koffiedrinken in ons
centrum. Het is in mijn hoofd een prachtig plaatje en elke zondag feest.

Het is nu de laatste week van februari en in gedachten denk ik nog wel eens terug aan eind februari vorig jaar. Corona was in het land. We wisten nog niet wat het betekende. We kregen alleen het advies: elkaar geen hand meer geven. Dat was raar. Want kerkmensen zijn enthousiaste handenschudders en schouderkloppers en zelfs omhelzers. En toen, 19 maart, begon het echt. Kerk dicht. Allemaal al bijna een jaar geleden. We gingen snel
online. Eerst met een webcam, later via camera’s en kerkdienstgemist.nl . Nu is het routine. Elke zondag kerkdienst – maar alleen online. We hebben wel meer kerkgangers. Zomaar 100 extra per zondag. Daar zijn we blij mee. Maar koffie drinken de kerkgangers thuis.

In mijn gedachten zie ik ze toch vóór me. Ook al is de kerk leeg. En ik hóór ze zingen, ook al speelt alleen het orgel. En ik weet: thuis volgen ze de kerkdienst. Via de computer of de tablet of zelfs via de televisie. Tenminste, dat denk ik. Dat plaatje heb ik in mijn hoofd. Totdat ik op bezoek ga bij het echtpaar V. Ook zulke vaste kerkgangers. “Ja, we zijn blij met de online-kerkdiensten,” vertellen ze me. En grinniken wat besmuikt. “Ja,” zeg zij: “Ik zal het maar bekennen. Want zondag doen we ’s ochtends eerst iets anders. En dan zo tegen de middag, dan kijken we naar de online dienst vanuit onze kerk.” Ik ben even paf. “Maar dat kán niet,” zeg ik, bijna in paniek. “Want in mijn hoofd heb ik een plaatje en jullie zijn er altijd bij!” “We vieren ook mee,” zegt hij kalm. “Alleen even een uurtje of wat later…”

Willemien Lammers