Column: ‘Vaccin’ door Ds. Willemien Lammers

En daar zat ik dan. Op een soort van tuinstoeltje van wit plastic. In een soort van bushokje van doorzichtig perspex. In de catacomben van de ijsbaan in Hoorn. Met om mij heen tientallen andere mensen. Allemaal op afstand en ook op stoeltjes en in bushokjes. En ‘t is gek: je gaat toch denken dat je wat voelt. Tintelen mijn vingers? Jeukt mijn keel? Bonst mijn hart?

Dat laatste in elk geval wel een beetje want ik vond het toch spannend. U begrijpt het vast al: ik was op de ijsbaan beland omdat ik daar mijn corona-vaccinatie had gekregen. Jawel, ook uw dominee was aan de beurt en kreeg een oproep. Middenmeer was helemaal vol. De vriendelijke mevrouw aan de telefoon vroeg behoedzaam of ik kans zag om in Hoorn te komen. “Geen probleem,” zei ik. Want als ik eerlijk ben: ik wilde best. Ik wilde graag.

Tegenstanders van de vaccins hameren er graag op dat de vaccins alleen provisorisch zijn toegelaten en dat het een experimentele behandeling betreft. En als ze dat zeggen, hebben ze gelijk. Zo is het. Maar nog nooit in de geschiedenis zijn er ooit zo snel zo veel mensen gevaccineerd. We hebben het over miljoenen mensen. En de vaccins blijken veilig. Nee hoor. Ik vind dat ik het zwaarst moet laten wegen wat het zwaarst is. Voor mij is het risico van dat ellendige virus groter. En de last ervan zwaarder. Ik heb het niet alleen over de kans dat ik zelf ziek zou worden. Want ik ben al een beetje ziek geweest en het viel bij mij best mee. Mij gaat het meer om het risico voor de samenleving als geheel. Hoe meer mensen er ziek kúnnen worden, hoe meer mensen er ziek zúllen worden. De meesten niet zo erg. Sommigen wél erg. Enkelen heel erg. Van de mensen die herstellen, houdt een deel ernstig en langdurig gezondheidsklachten. En een klein deel van de ernstig zieke patiënten herstelt helemaal niet. Zij komen te overlijden. En intussen, omdat dat virus rondwaart, zijn er maatregelen nodig. Wat hebben we afgelopen winter niet meegemaakt? Scholen dicht. Bedrijven op omvallen. Vereenzaamde mensen. Zelfs de kerkdeuren op slot. Ziekenhuizen overbelast. Voor mij is het eenvoudig. Als ik iets kan doen om dat voor een volgende winter te voorkomen of te verzachten, dan doe ik dat. Hoe meer mensen beschermd zijn door een vaccin, hoe minder maatregelen er nodig zijn. En hoe meer plek er in de ziekenhuizen overblijft voor patiënten met andere aandoeningen dan covid.

Zo belandde ik op dat plastic stoeltje in dat bushokje in de catacomben van de ijsbaan. Met een prik in mijn bovenarm. Voel ik wat? Nee hoor. Even rustig zitten. Mijn hartslag bedaarde. Mijn handen tintelden niet meer. Mijn keel bleek prima. Mijn voeten waren koud, maar dat lag aan de ijsbaan, niet aan het vaccin. Wat bleef was een gevoel van blijdschap. En opluchting. Hiephoi ik heb een prik gehad. Ik ben beschermd. En daardoor minder gevaarlijk voor mijn soms kwetsbare omgeving. Hoera!

Willemien Lammers