Column: ‘Krakend ijs….’ door Ds. Willemien Lammers

Krakend ijs… breekt niet. Dat is tenminste het gezegde. Wie van schaatsen houdt, en al helemaal van schaatsen op natuurijs, die weet dat ijs kraakt. Het is de normaalste zaak van de wereld. Natuurijs lijkt voor ons heel stabiel en vast, maar het is puur natuur. En dus is het nooit helemaal bewegingsloos. Er blijft altijd wel iets beweging inzitten en dat betekent dat het kraakt. Zo lang het doffe en lang aanhoudende geluiden zijn, is er niet zo veel aan de hand. Pas wanneer het korte, scherpe, brekende geluiden zijn, wordt het tijd om je uit de voeten te maken. Een oude schaatswijsheid luidt: vaart houden, niet stil komen te staan, je gewicht goed verdelen en zo op weg naar de kant. En vooral bij wakken uit de buurt blijven.

Sinds het coronavirus zijn intrede deed, bevinden we ons als samenleving met zijn allen op glad ijs. En soms kraakt het vervaarlijk. In het begin kwamen de scherpe knallen: te veel besmettingen, te weinig plaatsen op de ic, en de economie die knarsend tot stilstand kwam. Intussen lijkt de situatie wat stabieler. Nu is het zaak om vaart te houden, niet stil te staan, in de goede richting te bewegen en vooral niet in een wak te rijden. Maar net als bij een natuur-schaatstocht is het nog goed kijken waar de wakken zijn en wat de goede richting is. Wie het weet, mag het zeggen. En soms denk ik: veel mensen die het eigenlijk niet weten hebben tóch het grootste woord.

En sommige mensen lijken het kraken van het ijs helemaal niet te horen. Die gaan door alsof er niets aan de hand is. Vroeger vond ik dat altijd bewonderenswaardig: mensen die helemaal nooit en nergens bang voor zijn. Maar intussen weet ik wel beter. In een crisis heb je meer aan mensen die wél een beetje bang zijn. Natuurlijk: aan pure paniek heeft niemand iets. Maar mensen die wel bang zijn, maar niet in paniek raken, daar heb je wat aan. Dat zijn de mensen die voorzichtig en kritisch naar de situatie kijken en vervolgens hun gedrag aanpassen. Dat zijn de mensen die in een crisissituatie weten te handelen. Dat zijn de mensen die de problemen zien en vervolgens oplossingen gaan bedenken. De mensen die helemaal nooit en nergens bang voor zijn, die banjeren maar door. En schaatsen soms het gevaar tegemoet.

Ik moet u bekennen: ik heb al jaren niet meer op de schaatsen gestaan. Maar ik weet nog levendig hoe het voelt. Als vallen en vliegen tegelijkertijd. Met een snuffend neusje in de buitenlucht en voor de rest ingepakt. Warm van de beweging in de frisse lucht. Ik vond het spannend. En heerlijk. En dan later nagloeiend met hete chocolademelk thuis op de bank. Nee, zover zijn we met de crisis nog niet. Voorlopig is het spannend en vervelend en naar en verdrietig. Dit wordt een lange toertocht, met zijn allen op glad en krakend ijs. En ik moet mijn best doen om niet steeds weer net als mijn moeder te klinken. “Doe je wel voorzichtig? Kijk je goed uit of er wakken zijn? En voor het donker thuis, denk erom!”

Ds. Willemien Lammers