De verzetsdaad van Annie Geusebroek

WIERINGERMEER – Dit is een stamkaart van een landbouwer uit de Wieringermeer. Met zo’n stamkaart kon je bonnen krijgen voor voedsel, kleding en brandstof. In maart 1943 besloot de overheid nieuwe stamkaarten in te voeren. Voor de enorme aantallen onderduikers zou dat een groot probleem zijn, want er waren veel vervalste stamkaarten in omloop en die kon je dan niet meer gebruiken. Daarom moesten de nieuwe stamkaarten verdwijnen, die al opgeslagen waren in de kluis van het distributiekantoor aan de Terpstraat in Wieringerwerf.

Het verzet benaderde Annie Geusebroek, die de beheerster was van de kluis op het distributiekantoor. Ze vroegen haar om te helpen met het stelen van de nieuwe stamkaarten. Annie was toen 23 jaar oud en woonde bij haar ouders op Zandburen. Ze wist hoe gevaarlijk het was, maar besloot uiteindelijk te helpen.

Terwijl de bewaker expres erg lang op de wc zat, duwde Annie in de lunchpauze de stamkaarten in zakken door een raampje naar buiten. Het paste niet allemaal in haar fietstassen. Drie keer moest ze heen en weer om de 13.000 documenten te droppen bij boer Jacobi, die met paard en wagen rondjes om het gebouw reed. Daarna fietste ze naar haar onderduikadres op de Wierweg 41. Ze wist dat ze moest onderduiken, omdat de bezetter meteen door zou hebben dat zij had geholpen bij de diefstal.

De stamkaarten werden in een kuil in de schuur van Annie’s onderduikadres begraven. Annie zat verstopt in een geheime ruimte onder het dakbeschot. Overal in Wieringermeer en Wieringen werden na de diefstal van de kaarten huiszoekingen gedaan en mensen opgepakt en verhoord. Vooral haar familie en collega’s werden stevig ondervraagd. Annie werd niet gevonden. Toen de onrust wat luwde, werd ze door het verzet de provincie uit gesmokkeld en kreeg ze valse papieren. Twee jaar lang leefde ze op verschillende geheime adressen. Pas na de bevrijding kon ze terugkeren naar Wieringen.