Column: ‘Pinksteren’ door Ds. Willemien Lammers

Bij Pinksteren denken veel mensen aan Pinkpop of aan een lang weekeind naar een huisje in de Ardennen. Maar eigenlijk is Pinksteren een kerkelijk feest: het is de verjaardag van de kerk. Op – vermoeden we – 24 mei in het jaar 0033, nu dus bijna 1.987 jaar geleden, zat er een groep mensen bij elkaar in een bovenzaaltje in Jeruzalem. Ze hadden heel wat met elkaar meegemaakt. Ze waren de volgelingen van Jezus, die op 3 april van dat jaar was terechtgesteld door de Romeinse autoriteiten in Jeruzalem. En dat kleine groepje mensen was er van overtuigd dat hij op 5 april uit de dood was opgestaan. Ze hadden hem ontmoet, met hem gegeten, met hem gesproken. Na een dag of 40 was Jezus volgens hen naar de hemel gegaan, naar God.

En nu zaten ze dus bij elkaar in dat bovenzaaltje. Ze waren bezorgd, dat zij als leerlingen van een terecht gestelde misdadiger zelf ook gevaar zouden lopen. Ze wisten ook niet zo goed hoe het verder moest. Jarenlang hadden ze Jezus gevolgd – en nu was hij niet meer bij hen. En toen was het dus 24 mei geworden. Het was feest in Jeruzalem. De eerste voorjaarsoogst was binnen gehaald. En het was ook een religieus feest. In Jeruzalem werd gevierd dat God zich op een berg aan Mozes had geopenbaard, en aan Mozes had verteld hoe mensen goed met elkaar konden samenleven. Maar hoewel Jeruzalem feest vierde, en er veel pelgrims en reizigers in de
stad waren, zaten de leerlingen van Jezus opgesloten in dat bovenzaaltje en ze wisten niet hoe het verder moest.

En ineens… gebeurde het. Gebeurde iets. Ze raakten enthousiast. Ze stonden in vuur en vlam. Het stormde in hen en om hen heen. Ze verloren alle angst. Ze gingen naar buiten en spraken vrijmoedig met de mensen om hen heen. Ze waren oprecht geïnspireerd. En ze besloten, met elkaar, dat ze zich lang genoeg verstopt hadden. Ze gingen de wereld vertellen over Jezus. Ze gingen leven op een goede manier. Ze gingen mensen in nood helpen en hun bezit met elkaar delen. Ze wilden het voortaan anders doen. Niet meer wanhopig voor zichzelf leven, maar de mensen om hen heen als broers en zussen zien en behandelen. Eén grote familie wilden ze zijn.
Het werd een chaotische zondag in Jeruzalem, nu bijna 1.987 jaar geleden. Het werd de geboorte van de christelijke kerk. Dat kleine groepje mannen en vrouwen stond aan de basis van wat een wereldwijde beweging zou worden. Al bijna 2000 jaar lang vieren christenen deze geboorte van de kerk en we noemen het: Pinksteren. Dat betekent: de vijftigste dag. Want op de vijftigste dag na de opstanding van Jezus uit de dood gebeurde het.

Dit jaar is er geen Pinkpop en de huisjes in de Ardennen liggen voor ons Nederlanders ook nog ver weg. Maar ik hoop wel dat we langzaam opnieuw beginnen aan een nieuwe tijd. Een tijd waarin we dat rotvirus achter ons laten. Een tijd waarin we als samenleving even nadenken over wat we écht belangrijk vinden. Een tijd waarin we kiezen voor een gezamenlijke toekomst. Met veel liefde en met minder egoïsme. Zou dat niet mooi zijn? Pinksteren 2020: het is een nieuwe kans.

Ds. Willemien Lammers