En ons altijd weer boeit door Peter C. Meijer: ‘Nieuwe haring’

Een paar jaar geleden belde mij zus mij op. Ze wilde wel even kwijt wat haar op Texel was overkomen. Met een vriendin was ze gaan fietsen, heerlijk. Na de bootovertocht fietsten ze naar Oude Schild. Heerlijk langs de dijk. In Oude Schild wilden ze wel een kopje koffie drinken. Trouwens wat zagen die broodjes met vis er heerlijk uit. Tja, ik kan het mij allemaal voorstellen. Texel is voor mij een bestemming die ik al meer dan honderd keer heb bezocht.

Het broodje vis kwam en op het terras in de zon groeide het verlangen naar dit lekkers. Plots kwam er vanuit de lucht iets heel snel naar beneden en weg was het vis van het broodje. Even keken de dames met verbijstering en verontwaardiging, maar al spoedig ging dit over in deze gebeurtenis humoristisch te bekijken. Er werd een nieuw broodje besteld en dit verhaal blijft onderdeel van haar leven. ‘Kun jij als vogelaar en vogelbeschermer er niet iets aan doen?’ Dat vroeg ze natuurlijk niet toen zij het mij vertelde. Ik kon haar wel vertellen dat vogels best in de
gaten hebben waar zij iets te eten kunnen halen. Ik denk maar aan de ‘kaaskoolmezen’ in het Amsterdamse Bos. Er waren daar mensen die stukjes kaas opstaken en dan kwamen de meesjes dit wegpikken. Huismussen kun je ook zo trainen.

Aan deze verhalen moest ik vorige week zaterdag (19 juni 2021) denken. Voor de viskar op het pleintje waar eens De Maaier in Wieringerwerf gevestigd was, stond een zilvermeeuw. De nieuwe haring was net uit. Zou dit de reden van zijn posten zijn? Of hoopt hij op een visje dat de verkoper hem toewerpt?