En ons altijd weer boeit door Peter C. Meijer: ‘Zielig’

In 2020 heb ik in aflevering 9 en 10 geschreven over de buxusmot. Hoe ze gevangen kunnen worden door een zogenaamde buxusmottenval op te hangen met daarin staafjes met lokstoffen, feromonen geheten. Ik schreef toen zonder emotie dat het goed werkte.

Onlangs vroeg een medefractielid van SHK of ik geen last had van de buxusmot. Zowel in mijn voor- als achtertuin heb ik een buxushaag. Kennelijk had deze persoon de stukjes die ik schreef niet gelezen. Hij had ook een buxushaag en er kwamen net als bij mij kale stukken in. Wat te doen vroeg hij? Ik gaf aan dat ik vorig jaar een buxusmottenval gekocht had en dat deze goed werkte. Ik gaf hem een mottenval die ik extra had gekocht, maar die ik niet nodig had. Duurzaamheid en delen zijn goede gedragsregels tegenwoordig. Ik had nog een doosje met de buisjes met feromonen en gaf deze ook mee. Ik wilde wel een doosje met twee buisjes terug hebben. Er is een grens aan delen.

Een paar dagen later kwam Marieke met een doosje buisjes aan de deur. ‘Het werkt geweldig’ zei zij, ‘maar wat is het toch zielig al die mooie vlinders in die val’. Ik realiseerde mij plotseling mijn tegenstrijdigheid in gedrag. Als ik bijvoorbeeld in de kerk een lieveheerbeestje vind pak ik het op en breng het naar buiten. Op zich te begrijpen zegt u, maar dat doe ik ook met een vlinder die zijn winterverblijf daar heeft opgezocht. En nu denk ik niet eens na over de motten in de val. Dat is toch tegenstrijdig. Maar ja, een kale heg is ook niet mijn ideaal.

Die worsteling in mij kan ik niet meer ontlopen. Toch heb ik liever een mooie heg. De natuur is ontregelt. Soorten die vroeger niet bij ons voorkwamen, zijn er opeens. Halsbandparkieten hoorde ik vorige week ook in de Meern bij Utrecht. De wereld verandert of wij het willen of niet. Aan sommige zaken kunnen wij iets doen, maar lang niet aan alles.

De foto van de Buxusmottenval is van de auteur gemaakt op 18 juli 2021.