Fotograaf Rien Hoekenga legt al tien jaar alle veranderingen in de Wieringermeer vast

WIERINGERMEER – Het begon allemaal in 1960 met een oude camera van zijn vader. Kind van de polder Rien Hoekenga raakte verslingerd aan de fotografie. De laatste 10 jaar laat hij via zijn website wieringermeer.net  zien hoe het gebied verandert, zijn archief omvat inmiddels tienduizenden foto’s.

“Tien jaar geleden zag ik een boerderij langs de Alkmaarse weg staan met een bord waarop stond ‘Dit object wordt binnenkort gesloopt’. En toen dacht ik ‘waarom zo’n mooie boerderij slopen?”, vertelt Rien Hoekenga tegen mediapartner NH Nieuws. “Toen heb ik een foto genomen en daar is het begonnen. Sindsdien maak ik foto’s over de veranderingen. Waar bijvoorbeeld gesloopt of herbouwd wordt.”

Vandaag wordt één van die grote veranderingen in de Wieringermeer officieel geopend. In drie jaar tijd werd Windpark Wieringermeer gebouwd. In de polder verschenen 81 nieuwe molens. Hoekenga schoot tijdens de bouw op meerdere plekken zijn foto’s, zodat je de ontwikkeling goed kunt zien. “Dat was een dankbaar onderwerp, ja. Het gaat om toen en nu en dat leg ik vast. Er is ontzettend veel gebouwd. En dan vraag je ‘vind je het mooi?’. Nee, dat niet.”

Hoekenga is geboren in Middenmeer en woont in Wieringerwerf, en is daarmee een echt kind van de polder. De liefde voor de Wieringermeer zit diep. “Wij vinden het heerlijk om hier rond te fietsen. Niet iedereen snapt dat. Maar alle seizoenen is het mooi. Als alle oogst bijvoorbeeld van het land is en je ziet de strakke lijnen van de ploeg en de glinsterende zwarte grond. Dat is prachtig. Dat is de Wieringermeer.”

“Het valt nu mee maar als het hard waait dan voel je gewoon de spanning in de wieken, in de molen”, vertelt Hoekenga bij één van de nieuwe molens in het Robbenoordbos. “Ik vind de techniek bijzonder interessant. Maar ik vind ze niet mooi in het landschap staan. Al die knipperende lampjes er op. Maar goed, we hebben straks minder gas, de olie raakt op, we moeten wat.”

Hoekenga heeft nog stapels negatieven liggen van vóór het digitale tijdperk. “Die moet ik nog eens inscannen, maar het is nu nog te mooi weer om binnen te zitten.” Vroeger had hij ook zijn eigen doka (donkere kamer) om de foto’s te ontwikkelen. “Dat was traag werk. Ik maakte van die grote afdrukken. En dan maar kijken hoe het gelukt was. Ik heb alles, toen het digitaal werd, te koop gezet maar niemand wilde het meer hebben”, zegt de fotograaf met een lach.

Op het viaduct over de A7, ter hoogte van Medemblik, maakt Hoekenga nog wat nieuwe foto’s. Aan de linkerkant zijn de windmolens te zien, aan de rechterkant de datacenters. “Als ik vroeger met mijn ouders naar een tante in Arnhem was geweest, dan reed je hier de Wieringermeer weer binnen. Dan was je weer thuis. Je zag dan die prachtige boerderijen met de rode dakpannen en dat is er niet meer.”

Sinds hij 12 was heeft Hoekenga de camera niet meer losgelaten. “Ik had toen de ouderwetse klapcamera van mijn vader. Daar zat een rolletje in met negatieven van 6 bij 9 centimeter, heel breed. En na acht klikken was het rolletje vol. Kon er weer een nieuw filmpje in. Als ik nu met mijn camera de sluiter even indruk heb ik er al 30 in twee seconden. Heel verschil!”

De foto’s van Hoekenga over het toen en nu laten ook de veranderingen zien in dorpen, straten en de verdwenen schoolgebouwen. Alle veranderingen in het landschap, zoals de windmolens, doen niks af aan zijn liefde voor de Wieringermeer. “Ik zou er niet aan moeten denken om te verhuizen. Als je bijvoorbeeld naar de molens kijkt… je moet het maar accepteren. Er waren andere plekken misschien beter geweest. Maar we moeten het er maar mee doen.”