Genootschap zoekt verhalen over vervallen barakken bij Slootdorp

SLOOTDORP – Aan de rand van Slootdorp staan zes barakken die na de Tweede Wereldoorlog onderdak boden aan arbeiders die kwamen helpen bij de wederopbouw. De gebouwen zijn zelf niet meer te redden maar het Historisch Genootschap Wieringermeer hoopt wel de geschiedenis te kunnen behouden.

‘We zoeken, verhalen, foto’s en misschien hebben mensen zelfs thuis nog wel filmpjes liggen van de gebouwen.’, zegt Ina Hoogenbosch van het genootschap. ‘Elke plank, elk gebouw heeft zijn verhaal. Het is eeuwig zonde dat het zo verpieterd, het had eigenlijk bewaard moeten blijven.’

De eigenaar van het terrein schakelde het genootschap in omdat hij andere plannen heeft met de grond. De oude gebouwen zijn in zeer slechte staat. Het genootschap heeft naar een andere beschikbare plek gezocht, maar die niet gevonden. Alle energie wordt nu geïnvesteerd in het vastleggen van de geschiedenis.

‘Het blijft een mysterie waar de gebouwen vandaan komen’, vertelt Hoogenbosch, ‘Er werd eens gezegd dat het oude barakken van kamp Vught waren maar we zijn in het archief geweest en dat verhaal klopt waarschijnlijk niet. Waar ze wel vandaan komen is nog steeds niet duidelijk.’

Na de oorlog was de jonge Wieringermeerpolder volkomen verwoest. Op 17 april 1945 bliezen de Duitsers de dijk op bij het IJsselmeer en liep het land onder water, een stevige storm deed de rest. “De mensen kwamen overal vandaan om hier te werken. Er moesten sloten uitgegraven worden, het land bewerkt, ga zo maar door. Het was zwaar werk.”

Bij de barakken stond ook een klein gebouwtje waar de mensen een douche konden nemen, iets unieks in die tijd: ‘Mensen wasten zich nog bij de wastafel. Heel bijzonder dat dit hier toen voor de arbeiders werd neergezet. Dat waren overigens niet de enige die hier gezeten hebben. Er werden later ook Hongaarse en Bulgaarse vluchtelingen opgevangen.’

Het Genootschap heeft al veel informatie gevonden over het werkdorp maar hoopt dat er nog veel meer verhalen binnen komen: ‘Al heb je hier bij wijze van spreken een keer een broodje gegeten, we horen het graag. We leggen alles over deze bijzondere plek vast voor het nageslacht.’